Der Bericht über die Heilung des Besessenen in der Synagoge in Kafarnaum, vom letzten Sonntag, eröffnet eine Reihe von Heilungen Jesu in den ersten drei Kapiteln des Markusevangeliums. Die Heilung der Schwiegermutter des Petrus (vgl. Mk 1, 29-31) stellt den ersten Teil des Evangeliums für den 5. Sonntag im Jahreskreis dar.
Unser Bild stammt aus der Chora-Kirche im Istanbuler Stadtteil Edirnekapi, die dem Erlöser geweiht ist. Schon im 5. Jh. stand außerhalb der Mauern, die Konstantin der Große im 4. Jh. um seine neue Hauptstadt errichtet hatte, eine Kirche, die Chora hieß, was freies Land, Feld, Dorf bedeutet. Als Theodosius II. die Verteidigungsmauer, die so genannte Theodosianische Landmauer, weiter nach Westen verlegte, blieb der Name bestehen, obwohl der Gebäudekomplex nun in das eigentliche Stadtgebiet einbezogen wurde. Die Bezeichnung hat symbolhafte Bedeutung, da Inschriften in der Kirche Christus als Land der Lebenden und Maria als Land des Unendlichen bezeichnen. Die nachfolgende Kirche ist, die 1077-1081 von Maria Doukaina, die Schwiegermutter des Kaisers Alexios I. Komnenos, errichtete kleine Kreuzkuppelkirche. Ein Enkel der Maria Doukaina, Sabstokrator Isaakios Komnenos, der 3. Sohn Alexios` I., baute um 1120 eine dritte Kirche, die als einschiffige Kuppelbasilika beschrieben wird. Theodoros Metochites (+1331), der Kanzler und erster Schatzmeister unter Andronikos II. Palaiologos, ließ in den Jahren 1315 bis 1321 die in Verfall begriffene Kirche von Grund auf restaurieren und mit umfangreichen Bilderzyklen ausschmücken. Sie ist mit Mosaiken und Fresken ausgestattet. Erst 1511 wurde das Chora-Kloster zur Moschee und ab 1948 dient sie als Museum.

Im Jesuszyklus, der die Kindheit Jesu und sein Heilswirken erzählt, befindet sich die Szene mit der Heilung der Schwiegermutter des Petrus. Der Meister dieser Werke ist unbekannt, war aber wahrscheinlich auch der Schöpfer der Mosaiken der Kirche. Die biblische Szene trägt den Titel: ho christos iomenos ten penteran tou petrou (Christus heilt die Schwiegermutter des Petrus). In der Mitte steht Jesus, der mit seiner rechten Hand die kranke Frau aus dem Bett hebt. Hinter ihr steht Petrus, der die Mutter seiner Frau Jesus empfählt. Hinter ihnen befindet sich ein hausähnliches Gebäude und ein Baum. Links von Jesus stehen zwei seine Jünger, die gerade am Diskutieren sind. Evangelist hat in seinem Bericht Jakobus und Johannes erwähnt. Hinter ihnen ist auch ein Gebäude zu sehen. Jesus ist an den Buchstaben über seinem Kopf zu erkennen, die die Abkürzungen von den Namen Iesos Christos sind, sowie an seinem Nimbus. Die kranke Frau ist in ein grünes Gewand gekleidet, das ist die Farbe der Hoffnung, und Jesus hat ein blaues Obergewand um, wiederum eine Farbe, die für das Himmlische und Übernatürliche steht. Die obere Hälfte des Bildes ist mit goldenem Hintergrund erfühlt, wie das oft in der byzantinischen Kunst üblich war. Das Zeichen ist diesmal im Haus der Brüder Simon und Andreas von Jesus vollbracht worden. Jesus wird von der Kirche als Arzt bezeichnet.

Im Katechismus der Katholischen Kirche lesen wir: Das Mitleid Christi mit den Kranken und seine Heilungen von Krankheiten jeder Art (vgl. Mt 4, 24) sind ein offensichtliches Zeichen dafür, dass "Gott... sich seines Volkes angenommen" hat und dass Reich Gottes ganz nahe ist. Jesus hat die Macht, nicht nur zu heilen, sondern auch Sünden zu vergeben. Er ist gekommen, den ganzen Menschen - Seele und Leib - zu heilen. Er ist der Arzt, den die Kranken nötig haben (vgl. Mk 2, 17). Sein Mitleid mit allen Leidenden geht so weit, dass er sich mit ihnen identifiziert: "Ich war krank, und ihr habt mich besucht" (Mt 25, 36). Seine besondere Liebe zu den Kranken bewog die Christen, durch alle Jahrhunderte sich all derer anzunehmen, die körperlich oder seelisch leiden. Sie spornte zu unermüdlichen Anstrengungen an, deren Los zu erleichtern (KKK 1503). Oft verlangt Jesus von den Kranken, dass sie glauben (vgl. Mk 5, 34. 36; 9, 23). Er verwendet Zeichen, um zu heilen: Speichel und Handauflegung (vgl. Mk 7, 32-36; 8, 22-25), Teig aus Erde und Waschung (vgl. Joh 9, 6-7). Die Kranken suchen, ihn zu berühren (vgl. Mk 1, 41; 3, 10; 6, 56), „denn es ging eine Kraft von ihm aus, die alle heilte“ (Lk 6, 19). In den Sakramenten fährt Christus fort, uns zu „berühren“, um uns zu heilen (KKK 1504).
Das Beispiel Jesu, der die Menschen mit Güte aufnahm, ist zur Aufgabe der Christen geworden, den Notleidenden zu helfen.

Jesus, du bist der Arzt der Seele und des Leibes.
Jesus, du kannst auch heute heilen.
Jesus, mach dass ich gesund werde.

Opis uzdrowienia opętanego w synagodze w Kafarnaum z ostatniej niedzieli, otwiera szereg uzdrowień Jezusa, opisanych w pierwszych trzech rozdziałach Ewangelii św. Marka. Uzdrowienie teściowej Piotra (por. Mk 1, 29-31) jest pierwszą częścią Ewangelii na 5 Niedzielę Zwykłą.
Nasz obraz pochodzi z kościoła Chora, leżącego w dzielnicy Istambułu Edirnekapi, poświęconego Zbawicielowi. Już w V wieku stał on poza murami miasta, które Konstantyn Wielki w IV wieku kazał wybudować wokół swojej nowej stolicy. Kościół ten zwany był Chora, co znaczy otwarte pole, grunt, wieś. Kiedy Teodozjusz II mury obronne, zwane Murami Teodozjańskimi, przesunął dalej na zachód, pozostała nazwa kościoła, chociaż zabudowania znalazły się teraz w obrębie miasta. Określenie to ma symboliczne znaczenie, ponieważ napisy w kościele nazywają Chrystusa Krajem żyjących, a Maryję Krajem Nieskończonego. Następna świątynia, mały kościół z kopułą żebrową, został zbudowany przez Marię Doukainę, teściową cesarza Alexiosa I Komnenosa, w latach 1077-1081. Wnuczek Marii Doukainy, Sabstokrator Isaakios Komnenos, trzeci syn Alexiosa I, zbudował ok. 1120 trzeci kościół, określany jako jednonawowa bazylika z kopułą. Theodoros Metochites (+1331), kanclerz i pierwszy skarbnik Andronikosa II. Palaiologosa, polecił odrestaurować bardzo zniszczony kościół w latach 1315-1321 i wyposażyć go w obszerne cykle obrazów. Jest on ozdobiony mozaikami i freskami. Dopiero w 1511 roku klasztor Chora stał się meczetem, a od 1948 roku muzeum.

W cyklu, opowiadającym dzieciństwo Jezusa i Jego uzdrowienia, znajduje się też scena uzdrowienia teściowej Piotra. Mistrz tych dzieł jest nieznany, ale prawdopodobnie jest również twórcą mozaik. Biblijna scena nosi tytuł: ho christos iomenos ten penteran tou petrou(Chrystus uzdrawia teściową Piotra). W środku stoi Jezus, który uchwyciwszy rękę chorej kobiety swoją prawą ręką podnosi ją z łoża. Za nią stoi Piotr, polecający Jezusowi matkę swojej żony. Za nimi znajduje się budowla podobna do domu oraz drzewo. Na lewo od Jezusa stoją dwaj Jego uczniowie, którzy akurat dyskutują. Ewangelista mówi w swoim opisie o Jakubie i Janie. Za nimi znajduje się również budynek. Jezusa można rozpoznać po literach nad jego głową, które są skrótami Jego imion Iesos Christos, oraz po aureoli. Chora kobieta jest ubrana w zieloną szatę, to jest kolor nadziei. Natomiast Jezus ma na sobie niebieskie odzienie, ten kolor wskazuje na niebo i to, co jest ponadziemskie. Górna połowa obrazu jest wypełniona złotym tłem, jak to było w zwyczaju w sztuce bizantyjskiej. Jezus dokonał znaku tym razem w domu braci Szymona i Andrzeja. Kościół określał Jezusa jako Lekarza.

W Katechiźmie Kościoła Katolickiego czytamy: Współczucie Chrystusa dla chorych i liczne uzdrowienia z różnego rodzaju chorób (por. Mt 4, 24) są wymownym znakiem, że "Bóg łaskawie nawiedził lud swój" i że Królestwo Boże jest bliskie. Jezus ma nie tylko moc uzdrawiania, lecz także przebaczania grzechów. Przyszedł On, by uleczyć całego człowieka, duszę i ciało; jest lekarzem, którego potrzebują chorzy (por. Mk 2, 17). Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak daleko, że Jezus utożsamia się z nimi: "Byłem chory, a odwiedziliście Mnie" (Mt 25, 36). Jego szczególna miłość do ludzi dotkniętych słabością nie przestaje w ciągu wieków pobudzać chrześcijan do specjalnej troski o wszystkich tych, którzy cierpią na ciele i na duszy. Z niej rodzą się niestrudzone wysiłki, by ulżyć im w cierpieniu (KKK 1503). Często Jezus żąda od chorych wiary (por. Mk 5, 34. 36; 9, 23). By ich uzdrowić, posługuje się znakami, takimi jak dotknięcie śliną i nałożenie rąk (por. Mk 7, 32-36; 8, 22-25), nałożenie błota i obmycie (por. J 9, 6n). Chorzy starają się Go dotknąć (por. Mk 1, 41; 3, 10; 6, 56), „ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich” (Łk 6, 19). W ten sposób w sakramentach Chrystus nadal „dotyka”, aby nas uzdrowić (KKK 1504).
Przykład Jezusa, który z dobrocią przyjmował ludzi, stał się zadaniem chrześcijan, by pomóc cierpiącym.

Jezu, Ty jesteś Lekarzem duszy i ciała.
Jezu, Ty możesz i dzisiaj uleczyć.
Jezu, uczyń mnie zdrowym.