Im Albani-Psalter (Dombibliothek Hildesheim, MS St. Godehard 1), der 1119-1146 entstanden ist, finden wir eine Miniatur (Seite 299), die den Psalm 110 eröffnet. Das Bild führt uns Gott Vater und den Sohn Gottes vor Augen. Es kommt immer wieder vor, dass dieser Psalm in den Psalterien des Mittelalters mit einer Miniatur, die die Dreifaltigkeit Gottes darstellt, versehen ist. Gott Vater und der Sohn Gottes sitzen auf einem Thron im Himmel (z.B. Psalter und Hymnar des Kardinals Bessarion, Mailand 1450-1455, Biblioteca Apostolica Vaticana Barb. lat. 585, fol. 245r), oder auf eigenen Thronen, die aber in gleicher Höhe platziert sind. Zwischen ihnen ist oft die Taube des Heiligen Geistes zu sehen.
Der Albani-Psalter bietet ganz anderes Bild an. Die Handschrift ist für Christina von Markyate (ca.1096-ca. 1155), einer Einsiedlerin, von Geoffrey de Gorron, Abt von St. Albans, Anfang des 12. Jh. geschaffen und mit vielen Miniaturen ausgestattet worden. Der Psalter ist wegen seiner außergewöhnlichen Illuminationen äußerst wichtig, weil er die besten Beispiele der romanischen Bildkunst in England beinhaltet. Das Buch wurde bis zur Reformation in Christinas kleinem Priorat in Markyate, Hertfordshire, unweit von St. Albans aufbewahrt. Während des Bürgerkrieges brachte ein englisch-katholischer Flüchtling den Codex in das 1643 gegründete, englische Benediktinerkloster Lamspringe in Niedersachsen. Das Buch kam wahrscheinlich 1803 nach der Schließung des Klosters in die St. Godehardskirche in Hildesheim. Die Initialen illustrieren Schlüsselszenen aus den Psalmen. Eine kurze Überschrift in roter Tinte bei der Initiale erläutert das Bild in allgemeiner Weise.

Die Illustration ist in den Buchstaben „D“ eingebaut, der für den Anfang des Satzes: Dixit Dominus Domino meo steht. Unten links in der irdischen Zone hält Christus, am Heiligenschein erkennbar, den Stab in der Hand und reicht hoch bis zum Knie Gott Vaters. Das erinnert an die Worte: Das Zepter deiner Macht strecke der Herr aus vom Zion (vgl. Ps 110, 2a). Eine Gruppe Betender steht rechts, unter ihnen eine Frau. Gott Vater sitzt über ihnen, umgeben von zwei Engeln. Er hält in der Linken ein Buch mit den Worten: Setze dich mir zur Rechten (Ps 110, 1b). Er zeigt auf den Thron rechts, der für den Sieger bereit steht. Weiter lesen wir: …ich lege dir deine Feinde als Schemel unter die Füße (Ps 110, 1c). Der Psalm sagt das Annehmen des Platzes zur Rechten des Vaters durch Christus voraus. Der Psalmist nennt die Person, den Nachkommen Davids, die zur Rechten Gottes den Platz annehmen soll, „mein Herr“. Das Sitzen zur Rechten bedeutete im alten Orient: gleichgestellt werden. Das Bild mit den Schemeln kommt aus dem Orient. Die Schemel wurden vor dem Thron gestellt (z.B. in Ägypten) und auf ihnen wurden die Abbildungen der größten Feinde angebracht. Man hat sie betreten und die Füße darauf gestellt. Eine andere Begebenheit, die die besiegten Feinde demütigen sollte, war das Niederknien oder sogar Hinlegen der Köpfe unter den Füssen des Herrschers, der mit seinem Zepter majestätisch hindurch marschierte (vgl. Ps 110, 1-2). Dieser Psalm ist wohl der bekannteste in der Christenheit, weil er in der Vesper jeden Sonntags wiederkehrt. Er wurde oft im Neuen Testament zitiert und als messianisch bezeichnet. Er spricht von Christus als Sieger.

Maximus von Turin (4./5. Jh.) hat ihn in seiner Predigt zum Pfingstfest folgendermaßen kommentiert: Nach unserem Brauch, den Platz auf dem Thron teilt man mit dem, der als Sieger zurückkehrt, nachdem er große Taten vollbracht hatte, und den ehrenhaften Platz verdient. So auch Mensch Jesus Christus, nachdem er durch sein Leiden den Satan besiegt hatte und durch seine Auferstehung das unterirdische Königreich öffnete, kommt als Sieger in den Himmel, der seine Aufgabe erfüllte und hört die Einladung Gott Vaters: Setze dich mir zur Rechten. Es soll uns nicht wundern, dass das Angebot des Teilens des Throns mit dem Sohn vom Vater kommt, der eines Wesens mit dem Vater ist. (…) Der Sohn sitzt zur Rechten, weil – wie das Evangelium sagt – zur rechten werden die Schafe stehen, zur linken die Böcke. Es ist nötig, dass das erste Lamm den Platz der Schafe annimmt und der unversehrte Kopf schon vorher den vorbestimmten Platz für die unversehrte Schafherde empfängt, die ihm nachfolgen wird (40, 2; Scriptores circa Ambrosium, Bd. 4, Mailand-Rom 1991, S. 195).

Herr Jesus, du Sohn zur Rechten des Vaters,
siege über deine Feinde.
Herr Jesus, du Wort des Vaters,
sprich zu uns.
Herr Jesus, gib uns deinen Geist auf den Weg,
damit wir zum Vater finden.

W Albani-Psalterium (Dombibliothek Hildesheim, MS St. Godehard 1), który powstał w latach 1119-1146, znajduje się miniatura (strona 299) wprowadzająca do psalmu 110. Obraz przedstawia Boga Ojca i Syna Bożego. Zdarza się dość często, że ten psalm w psałterzach średniowiecznych jest poprzedzany miniaturą, pokazującą Trójcę Świętą. Bóg Ojciec i Syn Boży siedzą na wspólnym tronie w niebie (np. Psalterium - Hymnarium Kardynała Bessarion, Mediolan 1450-1455, Biblioteca Apostolica Vaticana Barb. lat. 585, fol. 245r), lub na własnych tronach, ustawionych na tej samej wysokości. Między nimi widzimy często gołębicę Ducha Świętego. Albani-Psalterium proponuje całkiem inny obraz. Manuskrypt ten został napisany na początku XII w. przez Geoffrey´a de Gorron, opata St. Albans, dla Krystyny z Markyate, pustelnicy (ok. 1096 - ok. 1155) i zaopatrzony wieloma miniaturami. Ten psałterz jest bardzo szczególny ze względu na jego niespotykane iluminacje, ponieważ zawiera przykłady najlepszej romańskiej sztuki w Anglii. Księga ta była przechowywana do Reformacji w małym prioracie Krystyny w Markyate (Herfordshire), niedaleko St. Albans. Podczas wojny domowej jakiś uciekający angielski katolik przyniósł kodeks do benedyktyńskiego klasztoru w Lamspringe (Dolna Saksonia), założonego w 1643 roku przez angielskich mnichów. Prawdopodobnie księga ta dostała się w 1803 roku, po zamknięciu klasztoru, do kościoła św. Godeharda w Hildesheim. Inicjały ilustrują zasadnicze sceny z psalmów. Krótki tytuł (na czerwono) obok inicjału objaśnia bardzo ogólnie obraz.

Ilustracja została wbudowana w literę „D”, która stoi na początku zdania: Dixit Dominus Domino meo. Z lewej strony, u dołu, w ziemskiej sferze, Chrystus ze swoją aureolą wokół głowy, trzyma laskę w ręce i wznosi się w górę sięgając kolana Boga Ojca. To przypomina słowa: Twoje potężne berło niech Pan rozciągnie z Syjonu (por. Ps 110, 2a). Grupa modlących się ludzi stoi z prawej strony, a wśród nich kobieta. Bóg Ojciec siedzi nad nimi, otoczony dwoma Aniołami. W lewej ręce trzyma księgę ze słowami: Siądź po mojej prawicy (Ps 110, 1b). Pokazuje On na tron po swojej prawej stronie, przygotowany dla Zwycięzcy. Dalej czytamy: ...położę Twych wrogów jako podnóżek pod Twoje stopy (Ps 110, 1c). Psalm zapowiada intronizację Chrystusa po prawicy Ojca. Psalmista nazywa osobę potomka Dawida, który zajmie miejsce po prawicy Boga, „moim Panem”. Siedzenie po prawicy oznaczało na Wschodzie bycie równym z kimś. Obraz z podnóżkami pochodzi też ze Wschodu. Podnóżki były ustawiane przy tronach (np. w Egipcie) i przedstawiały niekiedy wizerunki najbardziej znienawidzonych wrogów. Chodzono po nich i stawiano nogi na nie. Inną sytuacją, która miała upokorzyć pokonanych wrogów, było klękanie u stóp władcy lub kładzenie głowy pod jego nogi, podczas gdy on przechodził majestatycznie między nimi, trzymając w dłoni berło (por. Ps 110, 1-2). Ten psalm jest najsłynniejszym w dziejach chrześcijaństwa, ponieważ powraca stale w Nieszporach każdej niedzieli. Był on często cytowany w Nowym Testamencie i uznawany za mesjański. Mówi on o Chrystusie jako Zwycięzcy.

Maksym z Turynu (IV/V w.) w swej Homilii na Zesłanie Ducha Świętego komentuje go w następujący sposób: Według naszego zwyczaju, miejsce na tronie dzieli się z tym, kto po dokonaniu wielkiego czynu wraca jako zwycięzca i zasługuje na honorowe miejsce. Tak też i człowiek Jezus Chrystus, po tym jak pokonał przez swą mękę diabła i otworzył swym zmartwychwstaniem królestwo podziemne, przybywa jako zwycięzca do nieba po wykonaniu powierzonego Mu zadania i słyszy zaproszenie Boga Ojca: Siądź po mojej prawicy. Nie powinniśmy się dziwić, że od Ojca wychodzi ta propozycja dzielenia tronu z Synem, który ze swej natury jest współistotny Ojcu. (...) Syn zasiada po prawicy, ponieważ – jak mówi Ewangelia – po prawej stronie staną owce, po lewej zaś kozły. Trzeba więc, aby pierwszy Branek zajął miejsce owiec, a Głowa niepokalana już zawczasu objęła miejsce przeznaczone dla niepokalanej owczarni, która pójdzie za Nim (40, 2; Scriptores circa Ambrosium, IV, Mediolan-Rzym 1991, s. 195).

Panie Jezu, Synu po prawicy Ojca,
zwyciężaj Twoich wrogów.
Panie Jezu, Słowo Ojca,
mów do nas.
Panie Jezu, daj nam Twego Ducha na drogę,
abyśmy dotarli do Ojca.