Unser Bild zeigt die letzte Rede Jesu zu den Aposteln (vgl. Joh 17, 1-11a). Duccio di Buoninsegna (ca. 1255-1319), ein berühmter italienischer Maler, hat ein Altar für die Kathedrale in Siena (genannt Maestà) in den Jahren 1308-1311 gemalt. Dieses Polyptychon stellt auf der Vorderseite die Madonna mit den Engeln und Heiligen dar. Auf der Rückseite sind 26 Bilder aus dem Leben Jesu zu sehen. Dieses Werk (Tempera auf Holz) wurde mit großer Sorgfalt ausgeführt. Diese Komposition ist schon von der Strenge des Byzanz befreit und in einer neuen, gotischen Form, die Giotto als erster angewandt hatte, gestaltet. Das Bild (50x53 cm) zeigt den, auf einem Thron sitzenden, Jesus, der zu seinen Aposteln spricht. Das Sitzen auf einem Stuhl bedeutet, dass Jesus hier als Lehrer und Meister angesehen wird. Es sind nur elf da, weil Judas schon weggegangen ist. Alle sind in einer Haltung zu sehen, die das Zuhören unterstreicht. Sie sitzen vor ihrem Meister. Fünf haben ihre Hand zugedeckt, als Zeichen der Ehrfurcht. Andere sind eindeutig am meditieren.

Die ganze Rede ist sehr wichtig, aber einen Aspekt möchte ich hervorheben. Jesus spricht vom ewigen Leben. Das ewige Leben bedeutet, den einzigen wahren Gott, zu erkennen und Jesus Christus, den der Vater gesandt hat (vgl. Joh 17, 3). Weiter sagt Jesus: Ich habe deinen Namen den Menschen offenbart (Joh 17, 6a). Es gibt viele Namen Gottes, die im Alten Testament überliefert worden sind. Zu Abram sagt der Herr ich bin El Schaddai – ich bin Gott, der Allmächtige – (Gen 17,1). Dann kommt der Name Elohim – Gott – (z.B. Gen 1, 1; 33, 20), der so oft in der Bibel vorkommt (2570 Mal). Ebenso oft in der Bibel ist der Name Jahwe – Ich bin der Ich-bin (z.B. Ex 15, 3) überliefert worden (6000 Mal). Dazu kommen Adonai – der Herr – (z.B. Jes 3, 1), Melek – der König – (z.B. Ps 29, 10) und Sebaoth – der Herr, der Gott der Heere –  (z.B. 2 Sam 5, 10). Über allen Namen erheben sich zwei Gottes Namen als Selbstoffenbarung Gottes: Elohim, der Name Gottes des Schöpfers und Herrschers der Welt und Jahwe, der Name Gottes des Bundes und der erlösenden Liebe.
Im Neuen Testament begegnet uns der Name Theos – Gott – (1318 Mal). Dann kommen die Namen: Jesus und Ich bin, die den Namen Jahwe widerspiegeln. Sehr oft finden wir den Namen Kyrios – der Herr – (719 Mal).

Für Jesus war das Wort Vater eine grundlegende und am häufigsten gebrauchte Bezeichnung für Gott. Jesus hat nicht nur den allgemeinen, hebräischen Begriff mein Vater gebraucht (z.B. Mt 5, 45; 6, 9), sondern auch das vertraute aramäische Wort Abba, das später in die Liturgie der Kirche den Eingang gefunden hatte (Mk 14, 36; Röm 8, 15; Gal 4, 6).
Von den vielen Namen Gottes, ist der Name Pater – Vater – am schönsten. Die Menschenfreundlichkeit Gottes kommt in ihm am besten zum Ausdruck. Gott ist der barmherzige und gnädige. Er ist die Wahrheit und die Liebe. Jesus hat seinen Jüngern und uns allen das Gebet geschenkt, das mit den Worten Vater unser anfängt. Man könnte die ersten drei Bitten, die sich auf Gott beziehen (Geheiligt werde dein Name – Dein Reich komme – Dein Wille geschehe, wie im Himmel so auf Erden), den ersten drei Geboten des Dekalogs zuordnen. Die nächsten sieben Bitten, die das menschliche Leben und das Miteinander beschreiben (Unser tägliches Brot gib uns heute – Und vergib uns unsere Schuld - Wie auch wir vergeben unseren Schuldigern – Und führe uns nicht in Versuchung – Sondern erlöse uns von dem Bösen) stellen wir den sieben Geboten der zweiten Gruppe gegenüber. In diesem Gebet, das wir gut kennen, spricht sich am besten die Seele aus.
Jesus hat seinen Jüngern und seinen Zuhörern viel von seinem Vater erzählt. Er hat ihnen sogar ein Gleichnis vom barmherzigen Vater erzählt, das eigentlich vom seinem Vater spricht. Philippus gab er zur Antwort: Wer mich gesehen hat, hat den Vater gesehen (Joh 14, 9b).
Mit Nikolaus von Flüe wollen wir rufen:

Mein Herr und mein Gott, nimm alles von mir, was mich hindert zu dir.
Mein Herr und mein Gott, gib alles mir, was mich fördert zu dir.
Mein Herr und mein Gott, o nimm mich mir und gib mich ganz zu eigen dir.

Nasz obraz przedstawia ostatnią mowę Jezusa do Apostołów (por. J 17, 1-11a). Duccio di Buoninsegna (ok. 1255-1319), słynny włoski malarz, w latach 1308-1311 namalował ołtarz dla katedry w Sienie, zwany Maestà. Ten poliptyk przestawia na froncie Madonnę z aniołami i świętymi. Na odwrocie widzimy 26 scen z życia Jezusa. To dzieło (tempera na drewnie) zostało bardzo starannie wykonane. Kompozycja ta jest już wyzwolona z rygorów bizantyjskich i wykonana w nowej, gotyckiej formie, którą zastosował jako pierwszy Giotto. Obraz (50x53 cm) pokazuje Jezusa, siedzącego na tronie i mówiącego do Apostołów. Pozycja siedząca oznacza, że Jezus jest tutaj postrzegany jako Nauczyciel i Mistrz. Zebrało się tylko Jedenastu, bo Judasz już wyszedł. Wszystkich widzimy w pozycji, która podkreśla wsłuchanie się. Siedzą oni przed swoim Mistrzem. Pięciu ma zakrytą rękę na znak czci i szacunku. Inni zdają się medytować.

Cała mowa jest bardzo ważna, ale jeden aspekt chciałbym podkreślić. Jezus mówi o życiu wiecznym. Życie wieczne oznacza, poznać jedynego, prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego Ojciec posłał (por. J 17, 3). Dalej Jezus mówi: Objawiłem imię Twoje ludziom (J 17, 6a). Jest wiele imion Boga, przekazanych nam przez Stary Testament. Do Abrama mówi Pan: Ja jestem El Szaddai – Bóg Wszechmocny – (Rdz 17, 1). Potem następne imię Elohim – Bóg – (np. Rdz 1, 1; 33, 20), które w Biblii występuje 2570 razy. Również częstym imieniem w Biblii jest Jahwe – Ja Jestem – (np. Wj 15, 3), pojawiające się 6000 razy. Do tego jeszcze Adonai – Pan – (np. Iz 3, 1), Melek – Król – (np. Ps 29, 10) i Sebaoth – Pan Zastępów – (np. 2 Sm 5, 10). Ponad wszystkim górują dwa boskie imiona jako samookreślenia się Boga: Elohim, imię Boga Stwórcy i Władcy świata oraz Jahwe, imię Boga przymierza i odkupieńczej miłości. W Nowym Testamencie spotykamy imię Theos – Bóg – (1318 razy). Potem imiona: Jezus i Ja jestem, nawiązujące do imienia Jahwe. Bardzo częstym jest jeszcze imię Kyrios – Pan – (719 razy).
Dla Jezusa słowo Ojciec było zasadniczym i najczęściej używanym określeniem Boga. Jezus używał nie tylko pospolitego żydowskiego wyrażenia nasz Ojciec (np. Mt 5, 45; 6, 9), ale także zażyłego, aramejskiego słowa Abba, które przyjęło się w Liturgii Kościoła (Mk 14, 36; Rz 8, 15; Ga 4, 6).

Wśród wielu imion Boga najpiękniejszym jest imię Pater – Ojciec. W nim wyraża się najlepiej życzliwość Boga do człowieka. Bóg jest miłosierny i łaskawy. On jest prawdą i miłością. Jezus podarował swoim uczniom i nam wszystkim modlitwę, która zaczyna się słowami Ojcze nasz. Można by pierwsze trzy prośby, które odnoszą się do Boga (Święć się imię Twoje – Przyjdź królestwo Twoje – Bądź wola Twoja, jako w niebie, tak i na ziemi) przyporządkować pierwszym trzem przykazaniom Dekalogu. Następne siedem próśb, które opisują życie człowieka i jego relacje (Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj – Odpuść nam nasze winy – Jak i my odpuszczamy naszym winowajcom – I nie wódź nas na pokuszenie – Ale nas zbaw ode złego), postawmy naprzeciw siedmiu przykazaniom drugiej grupy. W tej modlitwie, którą dobrze znamy, dusza najlepiej się wypowiada.
Jezus mówił dużo swoim uczniom i słuchaczom o swoim Ojcu. Opowiedział nawet przypowieść o miłosiernym ojcu, która mówi w zasadzie o Jego Ojcu. Filipowi odpowiedział: Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca (J 14, 9b).
Z Mikołajem z Flüe wołamy:

Mój Panie i Boże, zabierz wszystko ode mnie, co mi przeszkadza przyjść do Ciebie.
Mój Panie i Boże, daj mi wszystko, co mi pomaga przyjść do Ciebie.
Mój Panie i Boże, weź mnie ode mnie i oddaj mi całego mnie spowrotem na Twoją własność.