Am Hochfest der Gottesmutter Maria, am ersten Tag des neuen Jahres, wird die Perikope aus dem Lukasevangelium (Lk 2, 16-21) vorgelesen. Im ersten Teil erzählt Lukas vom Besuch der Hirten beim neugeborenen Jesus und von der Haltung seiner Mutter (vgl. 2, 16-20). Den zweiten Abschnitt bildet der erste Satz der darauffolgenden Perikope über Zeugnis des Simeon und Hanna über Jesus bei der Begegnung im Tempel (vgl. Lk 2, 21-40). Am letzten Satz aus heutiger Perikope bleiben wir stehen: Als acht Tage vorüber waren und das Kind beschnitten werden sollte, gab man ihm den Namen Jesus, den der Engel genannt hatte, noch ehe das Kind im Schoß seiner Mutter empfangen wurde (Lk 2, 21).
Eine Bronzetür aus dem ehemaligen Dom in Benevent (Westportal) zeigt auf einem Bildfeld die Darbringung im Tempel. Sie wurde Anfang des 13. Jh. von zwei Personen angefertigt. Sie ist ikonographisch von den byzantinischen Quellen und der campanischer Skulptur abhängig. Die zweiflügelige Tür zeigt den Reliefzyklus zum Leben Jesu und 25 Bischofs-Darstellungen. Die Bronzetür mit einer Anzahl von 72 Bildfeldern übertraf alle übrigen mittelalterlichen Türen aus Bronze. Die Bildfelder wurden in acht Bildachsen angeordnet (vier auf jedem Flügel) und in neun horizontalen Reihen. In der dritten Reihe von unten wurden 4 Türzieher angebracht. Die oberen zwei Drittel der Bildwand bilden den christologischen Zyklus (43 Szenen), von der Verkündigung bis zur Himmelfahrt. Den unteren Drittel füllen 25 Darstellungen der Bischöfe der Provinz Benevent. Die erste Restaurierung wurde 1693 und eine weitere zwischen 1890 und 1905 durchgeführt. Bei der Zerstörung des Domes von Benevent 1943 wurde die Tür schwer beschädigt. Eine Rekonstruktion des Werkes war nach dem Brand nicht möglich. Die Einzelstücke werden gegenwärtig in der Biblioteca Capitolare in Benevent aufbewahrt.

Der Altar steht in der Mitte des Bildes und ist mit einem Kreuz und zwei Rosetten geschmückt. Von der linken Seite reicht Maria über dem Altar das Kind Jesus dem Simeon, der sich von rechts ihm entgegen neigt. Hinter Maria steht Josef mit vier Tauben als Opfergabe und hinter Simeon die Prophetin Hanna die Rechte erhebend und mit einer Schriftrolle in der Linken. Die Szene wird von einer zartgliedrigen Architektur umschlossen. Vier Säulen tragen die Kuppel, unter der fünf Ampeln hängen und ihr Licht ausbreiten.
Wo die Darstellungen weniger figurenreich sind, ist der verbleibende Bildgrund mit architektonischen Motiven gefüllt, etwa bei der Heimsuchung, dem Traum Josefs und der Darbringung im Tempel.
Jesus war ein wirklicher Mensch und wurde der vom Gesetz des Mose am achten Tag nach der Geburt vorgeschriebenen Beschneidung unterzogen. Man hat ihn Gott, dem Herrn, geweiht und das vorgeschriebene Opfer gebracht sowie ihm den Namen Jesus gegeben, wie schon der Engel bei der Verkündigung sagte (vgl. Lk 2, 21-24).

Athanasius (+ 373) schieb einmal in seinem Brief: Was aus Maria gemäß der Schrift hervorging, war seinem Wesen nach ein wirklicher Mensch, und es war der wahre Leib des Herrn. Wirklich: ein wahrer Leib war es, weil er dem unsern gleich war. Denn Maria ist unsere Schwester, weil wir alle von Adam abstammen. Wenn es bei Johannes heißt: „Das Wort ist Fleisch geworden“ (Joh 1, 14), so ist damit dasselbe gemeint, wie wenn Paulus sagt: „Christus hat für uns den Fluch auf sich genommen“ (vgl. Gal 3, 13). Dem menschlichen Leib ist aus der Gemeinschaft mit dem Wort großer Reichtum zugewachsen: denn aus dem sterblichen Leib wurde ein unsterblicher; er war ein irdischer Leib und wurde ein überirdischer (vgl. 1 Kor 15, 44); er war aus Erde gemacht und durfte dennoch das Tor des Himmels durchschreiten. Die Dreieinigkeit bleibt immer Dreieinigkeit, auch nachdem das Wort aus Maria Fleisch angenommen hat, und sie erfuhr weder Zuwachs noch Minderung; sie ist vielmehr immer vollendet, und in der Dreieinigkeit wird der eine Gott erkannt. So wird von der Kirche verkündet: ein Gott, der Vater des Wortes! (Athanasius, Epistula ad Epictetum 5-9)

Jesus, du wurdest von Maria als Mensch geboren.
Jesus, du bist der ewige Gott.
Jesus, du bist in menschlicher Natur unser Bruder.

W uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, w pierwszy dzień nowego roku, odczytywana jest perykopa z Ewangelii według św. Łukasza (Łk 2, 16-21). W pierwszej części Łukasz opowiada o odwiedzinach pasterzy u nowonarodzonego Jezusa i o postawie Jego Matki (por. 2, 16-20). Drugi wycinek stanowi pierwsze zdanie z następującej perykopy o świadectwie Symeona i Anny o Jezusie podczas spotkania w Świątyni (por. Łk 2, 21-40). Zatrzymajmy się na ostatnim zdaniu z dzisiejszej perykopy: Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki (Łk 2, 21).
Drzwi spiżowe z byłej katedry w Benevencie (portal zachodni) pokazuje na jednym z pól Ofiarowanie w świątyni. Zostały one wykonane na początku XIII wieku przez dwie osoby. Są one zależne od wpływu bizantyńskich źródeł i rzeźbiarstwa z regionu Campanii. Dwuskrzydłowe drzwi pokazują cykl reliefów z życia Jezusa oraz 25 przedstawień biskupów. Nasze drzwi spiżowe składające się z 72 obrazów przewyższają swym pięknem wszystkie średniowieczne drzwi z brązu. Obrazy zostały ułożone w osiem osi (po 4 na każdym skrzydle) w 9 poziomych rzędach. W trzecim rzędzie od dołu umieszczono cztery uchwyty. Górne dwie trzecie „ściany obrazów” tworzą cykl chrystologiczny (43 sceny), od Zwiastowania do Wniebowstąpienia. Dolną trzecią część wypełnia 25 portretów biskupów prowincji Benevent. Pierwsza renowacja została przeprowadzona w 1693 roku, a następna w latach 1890-1905. Podczas zburzenia katedry w Benevencie w 1943 roku drzwi zostały mocno zniszczone. Po pożarze rekonstrukcja tego dzieła była już niemożliwa. Pojedyncze elementy przechowywane są obecnie w Biblioteca Capitolare w Benevencie.

Ołtarz został umieszczony w środku obrazu i ozdobiony krzyżem oraz dwoma rozetami. Z lewej strony Maryja podaje Dziecię Jezus nad ołtarzem Symeonowi, który z prawej strony pochyla się ku Niemu. Za Maryją stoi Józef z czterema gołąbkami jako ofiarą, a za Symeonem prorokini Anna podnosząc prawicę i trzymając w lewej ręce zwój. Scenę tę obejmuje delikatnie utkana budowla architektoniczna. Cztery kolumny podtrzymują kopułę, pod którą wisi pięć lamp rozprzestrzeniając swoje światło. Tam, gdzie przedstawienia są ubogie w figury, pozostałe tło obrazu jest wypełnione motywami architektonicznymi, np. przy Nawiedzeniu, przy Śnie Józefa i przy Ofiarowaniu w świątyni.
Jezus był prawdziwym człowiekiem i według Prawa Mojżeszowego ósmego dnia po narodzinach poddano Go obrzezaniu. Poświęcono Go Bogu i Panu, złożono przepisaną ofiarę i nadano Mu imię Jezus, jak zapowiedział anioł przy Zwiastowaniu (por. Łk 2, 21-24).

Atanazy (+ 373) napisał kiedyś w swoim liście: To, co wyszło z Maryi zgodnie z Pismem, było według swej natury prawdziwym Człowiekiem i było prawdziwym ciałem Pana. Naprawdę! Było prawdziwym ciałem, bo było podobne do naszego. Maryja jest naszą Siostrą, bo wszyscy pochodzimy od Adama. Gdy u Jana pisze: „Słowo stało się ciałem” (J 1, 14), to znaczy to samo, co mówi Paweł: „Chrystus wyzwolił nas od przekleństwa Prawa” (por. Ga 3, 13). Ludzkiemu ciału przybyło wielkiego bogactwa ze wspólnoty ze Słowem, bo ze śmiertelnego ciała stało się nieśmiertelne; było ciałem zmysłowym, a stało się duchowym (por. 1 Kor 15, 44), było z ziemi utworzone, a jednak mogło przekroczyć bramę nieba. Trójca pozostanie zawsze Trójcą, także po tym, jak Słowo przyjęło ciało z Maryi, i nie doświadczyła Ona ani przyrostu ani pomniejszenia. Trójca jest raczej zawsze pełnią i w Niej rozpoznajemy jednego Boga. Dlatego Kościół głosi: Jest jeden Bóg, Ojciec Słowa! (Atanazy, Epistula ad Epictetum 5-9)

Jezu, Ty narodziłeś się z Maryi jako człowiek.
Jezu, Ty jesteś Bogiem wiecznym.
Jezu, Ty jesteś w ludzkiej naturze naszym Bratem.